بسياري از نقاطي كه به صورت متروك رها شدهاند جزيره هستند و مردم به آن‌ها به چشم جايي مخوف و ترسناك نگاه مي‌كنند. جزيره پاوگليا جزيره‌اي است كه به جز ارواح افرادي كه در اثر شكنجه در اين محل مردند، سكنه ديگري ندارد.
جزيره پاوگليا ، جزيره نفرين شده ايتاليا
در دنيا مكان‌هاي زيباي زيادي وجود دارد كه علي رغم همه جذابيت‌هايشان كسي به آن‌ها سفر نمي‌كند. يكي از همين مكان‌ها در شمال ايتاليا قرار دارد و ۲۰۰ سال است كه مردم ازترس ارواح به آن نزديك نمي‌شوند. مردم مي‌گويند هر كسي به اين جزيره نفرين شده برود يا مي‌ميرد و يا رواني و ديوانه مي‌شود. اسم اين مكان مخوف جزيره پاوگليا است. با مجله دلتا همراه باشيد.
جزيره پاوگليا و طاعون
جزيره پاوگليا يكي از ۱۶۶ جزيره كوچك در تالاب ونيز است كه در سواحل شرقي شمال ايتاليا قرار دارد. سرگذشت جزيره با قربانيان طاعون گره خورده است. مردم بومي به اين جزيره نفرين شده ، جزيره ارواح مي‌گويند چون اعتقاد دارند كه اينجا توسط ارواح نفرين شده است و با رفتن به آنجا ممكن است كه گرفتار اين ارواح شوند. با وجود تلاش هاي زياد دولت اما حدود دو قرن است كه كسي حاضر به زندگي در اين جزيره نشده است. اولين اپيدمي طاعون كه ايتاليا را گرفتار كرد در سال ۱۳۴۸ به ونيز سرايت كرد وحدود نيمي از جمعي ونيز در اثر اين بيماري جانشان را از دست دادند.
ساخت بيمارستان قرنطينه در جزيره
مردم ونيز از اين اتفاق درس‌هاي زيادي گرفتند كه باعث شد بتوانند اين بيماري را مهار كنند. آن‌ها فهميدند كه اين بيماري چگونه منتشر مي‌شود و چطور مردم و كشتي‌ها بيماري طاعون را به اين محل آورده‌اند. مسئولان فهميدند كه افراد بيمار بايد از مردم سالم جدا شوند، براي همين دو چاه بزرگ را براي نگهداري از اجساد در دو محل خارج از شهر در نظر گرفتند. تعداد مرده‌ها روز به روز بيشتر مي‌شد و اين دو چاه خيلي زود پر شدند. سپس آن‌ها تصميم گرفتند تا براي كنترل تعداد مرده‌ها، اجساد را به دو جزيره منتقل كنند. در اوايل دهه ۱۴۰۰ ونيزي‌ها بيمارستاني را درست كردند كه مخصوص قرنطينه افراد بيمار يا مستعد بيماري بود.
اولين محل قرنطينه در يكي از جزيره‌هاي كوچك تالاب درست شد به طوري كه باستان شناسان حدود ۱۵۰۰ اسكلت را از درون چاه‌هايي بيرون آوردند كه قربانيان طاعون در آن‌ها دفن شده بودند. كارشناسان معتقدند كه همچنان هزاران اسكلت ديگر در اين جزيره دفن هستند. در اپيدمي‌هاي بعدي‌اي كه در دهه‌هاي ۱۵۷۰ و ۱۶۳۰ اتفاق افتاد جزاير زيادي مثل جزيره پاوگليا به محلي براي قرنطينه و دفن اجساد طاعوتيان تبديل شد. در آن زمان هر كسي كه كوچك‌ترين نشانه‌هاي مشكوكي از بيماري داشت به سرعت به اين جزيره منتقل مي‌شد. آن‌ها در اين جزيره به مدت ۴۰ روز در قرنطينه مي‌ماندند تا اينكه بميرند البته در موارد نادري هم خوب مي‌شدند.
در سال ۱۷۷۷ دولت تصميم گرفت تا از اين جزيره كشتي‌هايي كه از كشورهاي ديگر به سمت ونيز مي‌رفتند را كنترل كند تا اگر نشانه‌اي از بيماري پيدا شد آن‌ها را قرنطينه كند. در دهه ۱۷۹۰، نمونه‌هايي از بيماري طاعون در دو كشتي پيدا شد براي همين جزيره پاوگليا بار ديگر به مدت ۱۰ سال به محلي براي قرنطينه تبديل شد تا اينكه در اوايل دهه ۱۸۰۰ بيمارستان قرنطينه بسته شد.
سرنوشت جزيره پس از اپيدمي طاعون
اتفاق‌هاي مخوف جزيره با تمام شدن اپيدمي طاعون تمامي نداشت! در اوايل دهه ۱۹۲۰، دولت تصميم گرفت از اين بيمارستان براي نگهداري بيماران رواني اسفاده كند. با گذشت زمان داستان‌هاي ترسناكي درباره شكنجه اين بيماران و انجام آزمايشات عجيب بر روي آن‌ها به بيرون درز پيدا كرد. بعضي‌ها مي‌گفتند دكتر اين بيمارستان مجبور به خودكشي شد تا از مسئوليت‌هايي كه بر عهده‌اش بود فرار كند. بعضي‌ها هم اعتقاد داشتند كه ارواح كساني كه اين دكتر آن‌ها را شكنجه داده بود اين مرد را به دام انداختند به‌طوري كه تنها راه فرار او خودكشي بود. كاركنان اين بيمارستان و بيماران در نهايت در سال ۱۹۶۸ اين محل را ترك كردند و هيچ كسي در اين ساختمان نماند به جز ارواح افرادي كه در اثر شكنجه مردند!
همچنين بخوانيد:
درياچه‌اي كه جزاير آن شناورند!
جزيره‌اي پر رمز و راز كه ورود زنان به آن ممنوع است!
دهكده قرون وسطايي كه به شكل ترسناكي از آب بيرون مي‌آيد!
عوض شدن مفهوم زمان در جزيره زنگبار!!
با مجله گردشگري دلتا همراه باشيد .